[Ицхакушка]

Ты шпурнула ружы ў снег


Ты шпурнула ружы ў снег
і
ўтаптала іх абцамі…

За ноч змёрзлася
падтаяўшы,
прыпячатала навек
пялёсткаў панылых зграю…

Натоўп тупа па тым ружах,
дзень і ноч,
і ноч і дзень,
раздрабнілі рыфмы ў прозу,
ва ўзорочье,
взбутетень…

Лёд стаў ал
і,
узвіўся ў неба,
Сплыў увесь сляпым дажджом…

Пахла смерцю
і
жалезам,
дзёгцем,
шэрай,
закаснелай жывадзёркай…

Да стар'ём.

[Ицхакушка]

Чыё рэха?

Чыё рэха можа быць
працяжней і святлей
пасля пралёта
клінапісныя зграй,
што клічуць у неба...

Са старонак жураўліных.

А разгадаеш,
то жыццё тваё...

Яна становіцца даўжэй,
ды заблытваецца
у кліках трыадзіных...

[Ицхакушка]

І ў ільдзінкі

Калі зіма, калі завіруха не завіруха...
Пішыце вершы...
Белыя, белыя, ды так, каб...
Нават сляды рыфмаў замяло, каб ляцелі яны, ледзь дакранаючыся асобы, каб і тут жа, каб раставалі гэтыя сняжынкі на вашых шчоках, а потым замярзалі
...і ў ільдзінкі.

[Ицхакушка]

[size="3"]Гепатыт жу

Журналісцкая жаўтуха,
хімерычная ўцюха,
абдурванне хлуслівай…

Іржа
і злосць,
і джала глупства,
і шчабятанне шче юродствам,
каб у галовы ўкалоць нам.
Нас купляюць – прадавайся,
а захочуць – аддавайся,
і на блакітным на воку,
трахаюць,
налівшіся
шызай
гнілатой.


А ў канцы,
калі забрэшуць,
пачынаюць
чухаць,
чухаць,
у душы нашы запусціўшы
адшччадушную
слязу…

Пра свабоду і пра праўду,
пра сумленне і пра гонар,
так пяшчотна,
так пяшчотна
нібыта
нетапыры.

Прысмокчуцца і заразяць,
усім,
усім,
чым загадае…

Іх дурань.

Гаспадарок.


Ну, а пасля…

Ну!

А пасля!!!

Прасякуць на раз, два, тры.

Выгрызаючы
знутры…