[Ицхакушка]

Ты шпурнула ружы ў снег


Ты шпурнула ружы ў снег
і
ўтаптала іх абцамі…

За ноч змёрзлася
падтаяўшы,
прыпячатала навек
пялёсткаў панылых зграю…

Натоўп тупа па тым ружах,
дзень і ноч,
і ноч і дзень,
раздрабнілі рыфмы ў прозу,
ва ўзорочье,
взбутетень…

Лёд стаў ал
і,
узвіўся ў неба,
Сплыў увесь сляпым дажджом…

Пахла смерцю
і
жалезам,
дзёгцем,
шэрай,
закаснелай жывадзёркай…

Да стар'ём.

[Ицхакушка]

Чыё рэха?

Чыё рэха можа быць
працяжней і святлей
пасля пралёта
клінапісныя зграй,
што клічуць у неба...

Са старонак жураўліных.

А разгадаеш,
то жыццё тваё...

Яна становіцца даўжэй,
ды заблытваецца
у кліках трыадзіных...

[Ицхакушка]

І ў ільдзінкі

Калі зіма, калі завіруха не завіруха...
Пішыце вершы...
Белыя, белыя, ды так, каб...
Нават сляды рыфмаў замяло, каб ляцелі яны, ледзь дакранаючыся асобы, каб і тут жа, каб раставалі гэтыя сняжынкі на вашых шчоках, а потым замярзалі
...і ў ільдзінкі.

[Ицхакушка]

[size="3"]Гепатыт жу

Журналісцкая жаўтуха,
хімерычная ўцюха,
абдурванне хлуслівай…

Іржа
і злосць,
і джала глупства,
і шчабятанне шче юродствам,
каб у галовы ўкалоць нам.
Нас купляюць – прадавайся,
а захочуць – аддавайся,
і на блакітным на воку,
трахаюць,
налівшіся
шызай
гнілатой.


А ў канцы,
калі забрэшуць,
пачынаюць
чухаць,
чухаць,
у душы нашы запусціўшы
адшччадушную
слязу…

Пра свабоду і пра праўду,
пра сумленне і пра гонар,
так пяшчотна,
так пяшчотна
нібыта
нетапыры.

Прысмокчуцца і заразяць,
усім,
усім,
чым загадае…

Іх дурань.

Гаспадарок.


Ну, а пасля…

Ну!

А пасля!!!

Прасякуць на раз, два, тры.

Выгрызаючы
знутры…

[Ицхакушка]

Нам зябка і зыбка з табой, дарагая мая

Нам зябка і зыбка з табой, дарагая мая,
хацелася вясны, а здарылася
вельмі дажджлівая восень,
абрыўкі цудаў,
бабіна лета,
а пасля, а пасля
пакуты слізгацення па далікатнаму цуду,
хрумсткім па лёдзе.

І толькі часам нясмелы прамень на твары,
які так чакае шчасця…

Нам зябка і зыбка,
хацелася вясны,
нясмелы прамень на твары,
які чакае…

* * *

Ажыўчык мой непераўзыдзены,
заблытаўся ў чароце,
ўвальецца ў пах траў
і страх вады рабы....

Вады зямной.

І ўглыб ракі...

І ў той рацэ згуляе ў салкі з рыбінай зграйкай,
і вырваўшыся,
туманнай маннай,
а здуўшы жар зямлі запаветнай – агонь і зіхаценне відна пахне дажджом:
У Парыж, у заклад...
Дзе ты не чакаеш,
дзе ты не спіш,
дзе ты не памятаеш нашу песню...

І што аз есць...
І дзе аз есць...

* * *

Туманам чар у вязніцу вачніц упаўзла. Нахлобучілась хмаркай, у самую нутро слізгануўшы...
Там, у садзе душы маёй,
яблыкі рвала
і
храбусцела, храбусцела

Пра каханне хлусіла,
мурлы-кала,
цела гнуткім,
загарэлым сваім,
абвіваючы,
душыла!!!

У цэлым, гэта было прыемна,
каб не…
Скончыцца усе…
Болем у грудзях і кашмарамі ўспамінаў.

І святла, мясцовы услед,
падсвядомасць...

І яду любоўнага след
услед…

След у след.

* * *

А нам усё здавалася, што нехта трэці
трымае свечку
і,
у вушы дыхаючы, меша…
А яшчэ перашкаджае,
тое,
каля дома, шастае у кустах…

Нехта знаёмы,
агульны сямейны знаёмы
наш.

А…
Ўсведамленне грахоўнай марнасці сустрэчы
у незгасальнае,
узвіў нам той веча…

Вечар адзінай у жыцці,
ну,
так ужо здарылася,
адзінай у жыцці люб…

І!
Цені сваёй баючыся,
мы прыціскаліся адзін да аднаго,
зміячыся,
плачучі і рагочучы…

А аддыхаўшыся,
шапталі адзін аднаму,
што гэта ў апошні,
ну,
самы…

У апошні,
у кожны адзіны,
адзіны
раз…